MÜSTAĞNİ sıf. (ar. müstağni). Esk.
1. Elinde olanla yetinen, tokgözlü;
2. Nazlı davranan, nazlanan: "Ta uzaktan bana bakmaktasınız, müstağni" (Tevfik Fikret).
3. ihtiyacı olmayan, gerek duymayan: "Müstağnidir günah ü taatten Hak" (Y. K. Beyatlı).
4. Yanıtlamaya gerek duyulmayan mektup vb. için kullanılır.