MÜSTAKİM sıf. (ar. müstakim). Esk.
1. Düz, doğru: “Bizi ekseriya tarîki müstakimden inhiraf etdirebilir" (Baha Tevfik).
2. Doğruluktan şaşmayan: “Aşk derdin olur âşık mizacı müstakim" (Fuzuli, XVI. yy)

—Esk. mat. DOGRU'nun eşanlamlısı. || Müstakim hat, doğru çizgi.

—Esk. zool. Müstakim-ül-cenah, düzkanatlılar.