MÜSTEMİN sıf. (ar. müste’min). Esk.
1. Sığınan, aman dileyen.
2. Canını kurtarmak şartıyla teslim olan.

—isi. huk. Başkasının ülkesine emanla, yani özel izinle giren kişi. (Bu kişi müslüman, zımmi ya da harbi, yani İslam memleketinde sürekli oturmayan yabancı da olabilir. Müsteminler cizye verirdi, toprak alırlarsa bundan da haraç alınırdı.)