MÜSTENİT sıf. (ar. istinad'dan müste- nid). Esk.
1. Bir şeye müstenit, ona dayanan, yaslanan: "Bunlarda esbâb ve hikmete müstenit hiç bir kanaat yoktur" (H. C. Yalçın).
2. Bir kanıta, belgeye, senede dayanan, bunlarla kanıtlanabilen.
3. Bir şeye müstenit olmak, ona dayanmak, yaslanmak: "Çünkü bu muhabbet bu tasvîb ve takdir umumiyetle akıl ve muhakemeye müstenit olduğu için..." (H. C. Yalçın).