MÜŞAŞA sıf. (ar müşacşac). Esk.
1. Parlak, parıltılı: "Renksizce, solukça dudaklarının altından dişleri bir ebyâziyet-i mü- şaşa ile parlar" (H. Z. Uşaklıgil).
2. Göz alıcı, şatafatlı: "Garpta ne zengin, ne pürhayat, ne müşaşa şadalar vardır" (H. E. Adıvar).