MÜTEHAMMİL sıf. (ar. tahammül'den mütehammil). Esk.
1. Bir yükü kaldırmaya, güç bir işi gerçekleştirmeye elverişli: "Evin sureti inşası buna mütehammil..." (H. Z. Uşaklıgil).
2. Bir şeye mütehammil, ona dayanan, katlanan: Cefaya mütehammil.

—Esk. denize. Mütehammil su hattı, geminin batmadan alabileceği en fazla yükün düzeyi.