Türk Dil Kurumu

halita Ar. ¬al³µa
1. (hali:ta) esk. kim. Alaşım.
2. mec. Birden çok ögeden oluşmuş karmaşık bir bütün: “Dede tecrübe neticesiyle her insanın zıt şeylerden yoğrulmuş bir halita olduğunu biliyordu.” -H. E. Adıvar.




.