LAĞIMCI a. Lağım açan, temizleyen ve onaran kimse.

—Ask. tar. OsmanlI ordusunda yer altında yollar (lağım) açmak, fitil ve barutla kaleleri havaya uçurmakla görevli asker. (Bk. ansikl. böl.)

—Patol. Lağımcı zehirlenmesi, lağım çukurlarından çıkan kükürtlü hidrojen ve amonyaktı buharların neden olduğu, ani bilinç yitirimiyle belirgin akut zehirlenme.

—ANSİKL. Lağımcılar, tımarlı olmakla birlikte, Cebeci ocağı'na bağlı ulufeli (maaşlı) olanları da (cemaati lağımcıyan) bulunmaktaydı. "(imarlılar lağımcıbaşına, ulufelilerse cebecibaşına bağlıydılar. Orduyla birlikte sefere çıkan lağımcılar yetmezse dışarıdan da lağımcı alınırdı. Girit'teki Kandiye kalesinin fethinde (1667) büyük rol oynayan lağımcı örgütü, sonraları gittikçe güçsüzleşmeye başladı. Küçük Kaynarca antlaşması'nı izleyen yıllarda, sadrazam Halil Hamit Paşa lağımcılara verimli tımarlar tahsis ettirdi, ayrıca bu göreve alınacak olanların usta ve yetenekli kişiler arasından seçilmelerine ve İstanbul'da eğitilmelerine önem verdi. Tanzimat'tan sonra lağımcıların yerini istihkâm sınıfı aldı.