KAİD a (ar. ktysdet, yol göstermek’ten kaid). Esk.
1. Yedeğine alan, arkasından sürükleyen.
2. Bir orduda en yüksek rütbeli ve en yetkili kimse, kumandan, başbuğ.
3. Önder, kılavuz, yöneten, yol gösteren.
4. Kaid-ül-ceyş, orduyu yöneten, ordunun önderi, kumandan.

—Tar. Arap ülkelerinde askeri önder. (Kuzey Afrika'da kaid mali, adli ve askeri görevler yapardı.)

KAİD sıf. (ar. kucüd, oturma, ikamet etmeden lfaf id). Esk. Öturan, oturmuş; ikamet eden.

♦ a.'Başkan.