KAİM sıt. (ar. (câ’/m). Esk.
1. Bir şeyin ya da kimsenin yerine geçen, onun yerine kullanılan.
2. Dikilen, duran, dik bir durumda bulunan.
3. Her zaman var olan anlamında Tanrı için kullanılır.
4. Varlığını koruyan, ayakta kalan.
5. Namaz kılan.
6. Kaim olmak, bir şeyin ya da kimsenin yerine geçmek, onun yerine kullanılmak: "Sökük düğmelerin yerine bunlar kâim olur" (H. C. Yalçın).
7. Kaim ve daim, var olan, ayakta kalmaya devam eden.

—Esk. fels. Kaim bizzat, kendiliğinden var olabilen, Tanrı.

—Esk. geom. Dik: Hattı kaim (dik çizgi).