KAKUM a.
1. Gelinciğe benzeyen, kürkü makbul, etçil memeli. (Bil. a. Mustela erminea; sansargiller familyası; boyu: 40 cm’ye kadar.) [Bk. ansikl. böl.]
2. Bu hayvanın kürkü.

—Hat. Hattatların yazım sırasında, kâğıdın kirlenmemesi ve yağlanmaması için ellerinin altında tuttukları, altı ince tüylü, üstü çuha kaplı deri parçası. (Kakum, elin hareketini de kolaylaştırırdı.)
—ANSİKL. Kakuma, tüm kuzey bölgelerinde rastlanır. Avrupa’da, güneyde, Pirşneler'e ve Alpler'e kadar iner. Eskiden Anadolu'da çok yaygın olan kakumun kokulu salgısı, kokarcanınkinden biraz daha az etkilidir; tavşanlar, kemiriciler, köstebekler, kuşlar, yengeçler ve balıklarla beslenen, yırtıcı, gözü pek bir avcıdır.
En kuzey bölgelerde, yazın koyu kızıl olan kürkü, kışın beyazlaşır (yalnızca kuyruk ucu siyah kalır). Bu renk değişimi sıcaklığa değil, postun morötesi ışınları alma süresine bağlıdır. 85 °K enleminin altında kakum, yıl boyunca yazlık kürkünü korur, pazarlanan “yaz" kakumu kürkleri, kışın kürklerinin en kalın olduğu sırada öldürülen bu lokumlardan elde edilir. Kakumun tüyü hafif ve dirençli, derisi dayanıksızdır; bu nedenle genellikle kakum yerine beyaz vizon ya da tavşan tercih edilir.

—Avc. “Zararlı" türler arasında yer almasına karşın, kakum yalnızca aşırı çoğalma hallerinde avlanmalıdır: çünkü kakum sıçanların baş düşmanıdır.