KARAÇALI a.
1. Kurak yerlerde yetişen, sarı çiçekli, çok dikenli çalı. (Bil. a. Paliu- rus spina-christi; hünnapgiller familyası.)
2. Tkz. Kişilerin arasına girerek ilişkilerini bozmaya çalışan kötü kalpli kimse.

—Halk hek. Karaçalının olgun meyveleri sabit yağ, tanen ve alkaloit taşır. Dahilen peklik verici, idrar artırıcı ve taş düşürücü olarak kullanılır. Eskiden göz hastalıklarında yaygın bir kullanışı vardı. Daha çok dekoksiyon ya da infusyon (% 5) halinde kullanılır. Taze yaprakları da çıban açıcı olarak çıbanların üzerine sarılır.