ARP a, (fr. harpe\ geç lat. harpa'dan). Parmaklarla çalınan, üçgen biçiminde telli çalgı. Armoni tablasına paralel olarak gerilmiş telleri, boş olarak ses verir. (Bk. an- sikl. böl.)
—ANSİKL. Geçmişi, Eskiçağ'ın başlarına değin uzanan arp, tüm kıtalarda kullanıldı. Yay biçimli ve köşeli olmak üzere iki tür arp vardı. Sümer kabartma ve duvar resimlerinde görülen yay biçimli arp, Mısır’a geçti, buddhacı ülkelerde yeni bir biçim aldı. Afrika kıtasında olduğu gibi Doğu'da da yaşamını sürdürdü.
Mezopotamya’da doğan köşeli arp, İran’da, Küçük Asya’da, Uzakdoğu’da yayıldı. Müslüman istilaları sonunda Batı’ya geri geldi.
Biçimini Ortaçağ’da Avrupa’da kazanmış olan üçgen biçimli arpın kökeni,' arpı”, denilen köşeli arptır. VIII. ya da IX. yy.'da kullanılmaya başlayan bu tür arp, üç bölümden oluşur: ses kutusu; tel bun gularının bulunduğu konsol ve bu iki parçayı birbirine bağlayan sütun. Ortaçağ’ da, üçgen biçimli arp, büyük ilgi gördü. Çalgı, bemollü ve diyezli sesleri veremediğinden Rönesans’ta gözden düştü, İrlanda’da ve İtalya’da, iki ve üç sıra tel kokarak çalgıyı geliştirme denemeleri yapıldı. Tirollü arp yapımcıları, 1660'ta, tellerin boyunu, yarım-ton daha tiz ses verecek ölçüde kısaltmayı sağlayan çengelli bir mekanizma yaparak çalgının bu kusurunu giderdiler. Sonra Hochbrueker, sütunun içine çengelleri hareket ettiren bir aktarma sistemi yerleştirerek basit hareketli arp denilen yeni bir çalgı yaptı. Fransa'da XVIII. yy.'ın ikinci yarısında arp okuru yayıldığı gözlenir.