Özdemir Altan

(d. 8 Ağustos 1931, Konya)
özellikle fotoğraf ve baskı tekniğinden yararlanarak gerçekleştirdiği soyut ve yarı mekanik düzenlemeleriyle tanınan ressam.

1949-56 arasında Güzel Sanatlar Akademisi (bugün Mimar Sinan Üniversitesi) Resim Bölümü’nde Zeki Faik İzer ve Halil Dikmen’in öğrencisi oldu. Bir süre serbest çalıştıktan sonra 1961’de aynı kuruma öğretim üyesi olarak girdi. 1966’da Türkiye Çağdaş Ressamlar Derneği’nin Yılın En Başarılı Ressamı Ödülü’nü, gerçekleştirdiği 24 m2’lik iki duvar halısı ile 1969’da TRT Sanat Ödülleri Yarışması’m, “Gerekçe” (İzmir Devlet Resim ve Heykel Müzesi) adlı yapıtıyla 1971’de 33. Devlet Resim ve Heykel Sergisi’nde ikincilik ödülünü, 1974’teki 36. sergide de başarı ödülünü kazandı.

Altan sanat ve teknolojinin bir bütün olduğunu savunarak teknolojinin getirdiği yenilikleri yapıtlarında uyguladı. Başlangıçtan beri çağdaş sanat akımlarını yakından inceledi, biçim olarak kendi üslubuna yakın bulduklarını benimsedi. İlk dönemlerde figüratif anlatımı temel alarak Uzakdoğu sanatından etkilendi. 1960’larm başında dışavurumcu eğilimde figüratif yapıtlar üretti. 1965’ten başlayarak Anadolu mitolojisine yöneldi ve “Sinek Kral ve Kraliçeleri” gibi yarı soyut dizi resimler yaptı. 1960’ların sonlarına doğru ise yapıtlarında simgesel öğeler belirginlik kazanmaya başladı. Bu dönemde, önce öğretmeni Zeki Faik İzer, ardından da Fransız sanatçı Jean Lurçat’dan esinlenerek duvar halısı çalışmalarına yöneldi. Bu uygulamalarında yağlıboya ve akrilik resimlerindeki tavrını sürdürdü. 1970’lerden sonra endüstrileşme ve bunun insan üstündeki yoğun etkisinden hareketle, makineleşmiş insan resimleri yapmaya başladı; üslubu da yarı soyut, mekanik bir anlatıma ulaştı. Yağlıboya, akrilik, kolaj ve karışık teknikler kullandığı resimlerinde zaman zaman foto gerçekçiliği anımsatan bir ayrmtıcılık ortaya koyar.