ARSIZ

sıf. ve a. (ar. utanma ve türk- çe -sız). Hiçbir şeyden utanmayan, yüzsüzce, edepsizce, saygısızca konuşan, davranan kimse için kullanılır; yüzsüz, utanmaz: Ne arsız çocuk, her gördüğünü istiyor. Bu arsızdan kurtulmak istiyorum artık.
sıf. 1. Bu ruh durumunu, utanmazlığı, yüzsüzlüğü, saygısızlığı ortaya koyan şey için kullanılır: Yüzünde arsız bir gülüş belirdi. —2. Her yer ve ortamda kolayca yetişip üreyen bitki için kullanılır; Arsız bir çiçek, bir ot. —3. Arsız arsız, saygısızca, yılışarak: Alınmak şöyle dursun, arsız arsız gülüyorlar. || Arsız pirsiz, utanma ve sıkılma duygusundan yoksun olan kimse için söylenir.