-kırmızı karanfil-
kimse iyiliğini selamlamadı senin..
düşkün ve yoksul acılar taşıdın bağrında..
hep eğiktin..
omuzlarını bükmüş hayat senin..
üzgün bakışlarında saklı ,bin yıllık hüzün..
alçaldığını düşündüler onlar..
küçük ve kimsesiz bir yoksulmuşsun gibi baktılar yüzüne..
iyiliğin solunduğu çamurlu loş varoşlara müptelaydı ruhun..
varsıl-lık buydu sende..
gittiğin hiçbir şehirde bilmedi hiçkimse o ezik duruşların ardındaki soylu gizemi..
Ah o yoksullar ne sevdiler seni..ama neden gittin ki..
hep gidişler mi sakladın o hüzünlü,ezik duruşun ardında..
birazdan gidecekmiş gibi durmakmıydı sende yaşamak..
kimin emanetiydin sahi..
daldığın her hülyada bir iyilik perisi mi dolaşırdı ,senin..
bir gün hiç tanımadığın bir adamın cenazesinde görmüşlerdi seni..
tabut omzunda,hep karşıya bakıyordun..
köşeyi dönünce göreceğin hayatamıydı bu bakış.
ağlıyorlardı mezar başında..bir kadın..bir çocuk..
sende ağlıyordun..tanımıyordun ki onu..
herkes gidiyordu sonra..sen kalıyordun..
mezarbaşında o suskun ömür çiçeği..
sahi neden ağlıyordun..ne söylüyordun o kırmızı karanfile..
hıçkırıkların boğmasa sesini ,
duyacakmış söylediklerini;o kasketli mezar bekçisi..
sordum anlamadım dedi..
hıçkırık boğazında hep duran bişey midir senin..
bundan olmalı bu suskunluğun..
konuşsan içimden birazdan ağlayacak derdim..
hiç konuşmadım ya bu yüzden seninle..
ağlama be sevgili iyi adam
bak uykularımı bölüyor hıçkırıkların..
ıslak yastığımda buluyorum boynu bükük kelimelerini..
kimbilir nerdesin..
hangi varoşta kimin kederindesin..
kendine ağlanmamış acılar arıyorsun karanlıkta bir yerde..
kimbilir bir gidişe doldurmuşsun bavulunu..
yeni iyilik limanları ararsın çehrene..seni huzurlu kılacak..
gidersen öksüzlüğün duracak burda..iyilikle gülümseyen yüzün kalacak geride..
bir el sallayanın olmayacağını bilsen bile..
senden sonra o gülüşünle anımsayacak seni..bu şehrin varoşlarındaki esmer çocuklar..
hiç adresin olmadı ki senin..bir göçebe gibi çadır kurdun hep tepelerde,yüreklerde...
bir gören bir daha rastlamadı sana..-neden-diye bir soru bıraktın ardında..
bu iyilikle parıldayan yüz çok değilmiydi bu çağa..
mezarlar,varoşlar ve mapus damları seni özlediler şimdiden.
ve şimdi emekliye ayrılmış suskun bir mezar bekçisinin
-kırmızı karanfil- adlı romanını anlatıyor herkes birbirine..
seni çok özleyecek bu şehir..
adını hiç bilmese de..
