M. K. Perker

(2 Kasım 1972) çizgi roman sanatçısı, karikatürist ve illüstratördür. İlk karikatürü 1988 yılında Gırgır dergisinde yayınlandı. Dıgıl, Hıbır, LeMan, Penguen mizah dergilerinde; Sabah, Yeni Yüzyıl, Milliyet, Vatan, Star ve Radikal gazetelerinde çalıştı. 2001 yılında ABD’ye yerleşen Perker, The New York Times, The Washington Post, The Wall Street Journal, The New Yorker, The Progressive, MAD ve Heavy Metal gibi yayınlarda çizdi.

ABD’de yayınlanmış çizgi romanları arasında Cairo (DC Comics / Vertigo), dört albümlük Air serisi (DC Comics / Vertigo), iki albümlük Todd serisi (Image Comics) ve Insomnia Cafe (Dark Horse) yer alır. Society of Illustrators’ün ilk ve tek Türk üyesidir. Çizerliğin yanısıra müzik dergisi Rock Kazanı’nı (1992), çocuk çizgi roman dergisi Pilot’u (1998), aylık mizah dergisi Harakiri’yi (2011) ve tamamını kendi yazıp çizdiği çizgi roman dergisi Türk Mucizesi’ni (2014) yayınlamıştır. 2016 yılında Yelda Cumalıoğlu ile birlikte KaraKarga Yayınlarını kurdu. Halen Hürriyet gazetesinde günlük karikatürlerinin yanısıra Ece karakterini çizmektedir.

Röportaj

Birçok yere aynı anda çizim yapıyorsunuz. Diken, Kelebek, BBC Türkçe... Bütün bu karakterleri ve hikâyeleri nasıl birbirinden ayırıyorsunuz?
Profesyonel çizerliğe başladığım günden beri benzer bir çalışma disiplini sürdürüyorum. The New York Times Op-Ed sayfasının 2000’li yıllardaki art direktörü Brian Rea benim The New York Times, Mad, Heavy Metal ve The New Yorker gibi birbirinden tamamen farklı yayınlarda çizebilmiş dünyadaki tek çizer olduğumu söylemişti. Bunun altındaki sır sanırım şu: Bir çizerin daha iyi bir çizer olabilmesi için başka çizerlere ihtiyacı vardır. Bu müzisyenler için de geçerlidir, sinemacılar için de. Dünyada o kadar güzel çizgiler çiziliyor, o kadar güzel hikâyeler yazılıyor ki ben de her biriyle tekrar yenileniyor ve heyecanlanıyorum. Üretken olabilmek için gereken ilk şey entelektüel iştahtır.

Çizip yayımlayamadığınız bir şey var mı?
Editör ve genel yayın yönetmenleri yaptığınız karikatürleri veto edebilir ve anlayışla karşılamak gerekir. The New York Times için yaptığım ve editörlerden son anda geri dönen ve tekrar çizmem gereken işler de oldu. The New York Times’da oluyorsa burada neden olmasın?

BBC Türkçe için çizdiğiniz Cem Küçük karikatürü ses getirdi... Ahmet Hakan’a ithafen “İstersek seni de sinek gibi ezeriz. Bugüne kadar merhamet ettik de hayatta kalabiliyorsun” sözlerini Küçük’ü klozet üzerinde çizerek gösterdiniz. Nereden aklınıza geldi bu fikir?
O sözler bir gazete makalesinde yer aldığı için böyle bir yorum yaptım. Artık üslup bozulup, estetik de kaybolduğu için bu tür bir köşe yazısı normal karşılanmaya başladı. Farklı fikirlerdeki yazarlar tartışabilir hatta fikren kapışabilir de. Türk basını Nâzım Hikmet-Peyami Safa arasındaki kavgayı da gördü. Ama Ahmet Hakan’a bir köşe yazısıyla ölüm tehdidinde bulunulması bir ilktir. Ve umarım son olur.

Sizin korktuğunuz veya kendinizi sansürlediğiniz oluyor mu?
Otosansürü herkes yapar. Sadece hükümet veya başka güç sahiplerinden çekinip korktuğunuz için değil, bazen yazıp çizdiklerinizi annenizin okuyacağını düşünerek bile daha dikkatli davranabilirsiniz.