görsel-işitsel eğitim

ses kaydı, sinema filmi, radyo, televizyon ve bilgisayar gibi tamamlayıcı gereçler aracılığıyla gerçekleştirilen eğitim etkinliği.

Tarih boyunca insanlar resimleme, örnekleme, uygulama ve benzeri yollarla öğrenme ve öğretme yönünde doğal bir eğilim taşıdılar. Görsel-işitsel eğitimi sistematik bir yöntem olarak ilk önerenlerden biri, Bohemyah eğitimci Jan Âmos Komensky idi (1592-1670). Komensky’nin 1658’de yayımladığı Orbis Sensualium Pictus (Duyulur Dünyanın Resmi), her biri ilgili konuyu öğretmede önemli işlev gören çok sayıda çizim içeriyordu. Jean-Jacques Rousseau, John Locke ve J. H. Pestalozzi gibi Komensky’yi izleyen öteki büyük eğitimciler de eğitimde duyulara seslenen gereçlerden yararlanılmasını savundular.

Görsel-işitsel eğitim, yeni iletişim teknolojilerinin uygulanmasıyla 1920’lerden sonra, yakın geçmişte de bilgisayarlar aracılığıyla hızla gelişti. II. Dünya Savaşı sırasında ve sonrasında ordu hizmetlerinde görsel-işitsel gereçler yaygın biçimde kullanıldı. Eğitimciler özellikle bu deneyimden yararlandılar; savaş ertesinde çeşitli görsel-işitsel gereçlerin etkenliği üzerinde çok sayıda araştırma yapıldı. Bu araştırmalar, ustalıkla kullanılan gereçlerin anımsama, düşünme, ilgi ve imgelem alanlarında önemli kazançlar sağlayabildiğini ortaya koydu.