İCAT

a. (ar. icâd).
1. Yeni bir şey bulmak, yaratmak eylemi: Telgrafın icadı. Yazının icadı.
2. icat edilen şey; buluş: Son icatlar.
3. Baştan sona hayal ürünü olan bir şeyi gerçekmiş gibi göstermek eylemi; böyle gösterilen şey, uydurma: Bu hikâye senin icadın, öyle bir şey yok.
4. Bir şeyi icat etmek, yeni bir şey bulmak, yaratmak; gerçekte olmayan bir şeyi gerçekmiş gibi göstermek: Gitmemek için türlü bahaneler icat etti.
5. icat çıkarmak, gereksiz yere bir sorun yaratmak; herkesçe yadırganan bir tutum takınmak ya da yol tutmak.

—Esk.

• icad-gerde ya da icad-kerde, icat edilmiş, ortaya konulmuş.
• icad-ı akl-ı insani, insan aklının buluşu.
• icad-ı bedayı, güzel şeyler yaratma.

—Ed, Bir konuyu işlerken başkalarının etkisinde kalmaksızın yeni bir anlatım yolu tutma, yeni bir düşünce oluşturma.

—Ruhbil. icat etmek, düşünce yoluyla, bir kavram, bir öneri, bir nesne, yeni bir sistem yaratmak. Bu yenilik doğrudan doğruya bireyin kendisine, bir grup bireye ya da tüm topluma ilişkin olabilir.