Taşizm

(Fransızca tache: “leke”), lekecîlîk olarak da bilinir, Paris’te II. Dünya Savaşı’ndan sonra ortaya çıkarak 1950’ler boyunca varlığını sürdüren ve ABD’deki hareketli soyutla büyük benzerlikler taşıyan resim akımı. Hans Hartung, Gerard Schneider, Pierre Soulages, Frans Wols, Zhao Wuji ve Georges Mathieu gibi genç sanatçıların geliştirdiği taşizm, daha geniş sınırlı bir savaş sonrası akımı olan serbest biçimli sanatın bir parçasıdır. Hareketli soyut doğrultusunda 31 taşıyıcı çalışan Amerikalı ressamlar gibi Fransız taşistler de boyayı çok kullanarak, geniş fırça vuruşları yaparak, damlatma, akıtma ve sıçratma gibi tekniklerden yararlanarak büyük boy tuvaller ürettiler.Duyguları yansıtmak ya da ifade etmek yerine, resimlerindeki dolaysız öğeler aracılığıyla doğrudan yaratmaya yöneldiler.

Jackson Pollock ve Willem de Kooning gibi ABD’li sanatçıları örnek aldılarsa da zarif çizgiler ve karışık, yumuşak renklerle gerçekleştirdikleri daha zarif ve duygusal yapıtlarıyla onlardan ayrıldılar. Bu farklılığın bir nedeni de belki faşistlerin ardında Fransız resminin incelikli ve denetimli
geleneğinin bulunmasıydı. Oysa ABD’de bu anlamda etki gösterecek bir resim geleneği yoktu ve sanatçılar yaratıcı anlatıma bütünüyle yeni bir yön vermede daha özgür davranıyorlardı.