TAVİZAT

-tı çoğl. a. (ar. ta'vizin çoğl. tacvizSf). Esk. Karşılıklı olarak verilen şeyler, ödünler.

TAVİZCİ

sıf.
1. Taviz vermekten çekinmeyen bir kimse için kullanılır: Tavizci bir insan.
2. Taviz vererek, tavizlerle yürüyen: Tavizci bir dış pditika izlemek.

TAVİZCİLİK

a. Tavizci olma durumu; tavizci bir kimsenin, topluluğun vb tutumu.

TAVİZEN

be. (ar. faVız'den tarvizen). Esk. Taviz yoluyla, karşılık alınmak suretiyle.