Yakub, Hz.,

İbranice YAAKOV, İSRAÎL olarak da bilinir, İbranice YÎSRAEL, İsrailoğullarının atası sayılan İbrani peygamber. Hz. İbrahim’in torunu, Hz. İshale ile Rebeka’ nın oğludur.
Tevrat’a göre Yakub, Edomluların atası Esav’ın (Edom) ikiz kardeşiydi. Atalarının geldiği Arami kabilesine giderken Beytel’de (Tanrı’nın Evi) Tanrı’dan vahiy almıştı. Her biri için yedişer yıl hizmet etmek koşuluyla dayısı Laban’ın Lea ve Rahel adlı kızlarıyla evlendi. Bunu izleyen altı yıl içinde büyük bir servet edinerek Filistin’e döndü. Peniel (Penuel) adı verilen yerde Tanrı’dan gelen ikinci bir vahiyle İsrail adını aldı ve Kenan’a yerleşti.
Yakub’un 13 çocuğu oldu; bunlardan 10’u İsrail kabilelerini kurdular. Lea’dan tek kızı Dina ile oğullarının altısı (Ruben, Şimeon, Yahuda, Levi, İssakar ve Zebulun) doğdu. Gad ile Aşer Lea’nın cariyesi Zilpa’dan, Dan ile Naftali Rahel’in cariyesi Bilha’dan, Benyamin ile Yusuf ise Rahel’den dünyaya geldi. Levi ve Yusuf dışındaki oğulları, Israiloğullarını oluşturan 12 kabileden 10’unun kurucusu sayılır. Levi kabile kurmamakla birlikte Levililerin atasıdır. Yusuf da kabile atası sayılmaz ama, Manasse ve Efraim adlı küçük oğulları kendi adlarıyla anılan kabileleri kurmuşlardır. Yahuda oğullarının atası olan Yahuda aynı zamanda Davud hanedanının da atasıdır.

Yakub ömrünün sonlarına doğru çıkan bir kıtlık nedeniyle oğullarıyla birlikte Mısır’a göç etmek zorunda kaldı. Orada yıllardır haber alamadığı oğlu Yusu'u buldu. Öldükten sonra Kenan’daki Hebron’a gömüldü.Tevrat’taki Yakub öyküleri her şeyin Tanrı'nın iradesiyle gerçekleştiği inancını vurgular. Hz. İshak’ın Yakub’u hayır duasıyla kutsamasına ilişkin öyküde de (Tekvin 27) görüldüğü gibi tanrısal amaç her şeyden üstündür. Yakub’un dayısı Laban karşısında kazandıklarını koruması da yalnızca onun yetenekleriyle açıklanamaz; Tanrı iradesi bağlayıcı olmakla birlikte insanın çabalarıda önemlidir.

Kuran’da Hz. Yakub’un öyküsü, Yusuf suresinde oğlu Yusuf’un serüveniyle iç içe anlatılır. Başka surelerde de Hz. Yakub dinde kuvvetli (Sâd 45), halis (Sâd 46), salih (Enbiyâ 72), bitmeyen güzel bir sabra sahip (Yusuf 83), hidayete erdirilmiş (En’ âm 84), seçkin ve hayırlı (Sâffât 47) bir insan olarak tanımlanır