Markos İncili

, Yeni Ahit’te yer alan dört Incil’den İkincisi. Matta ve Luka ile birlikte üç “Sinoptik” (Yunanca synoptikos: “bir arada görülmüş”) İncil’den biridir. Yazarının, Paulus’un arkadaşı ve Petrus’un müridi Yuhanna Markos olduğu söylenir (Resullerin İşleri 12:12;15:37); kitabın Petrus’un görüşlerini yansıtması olasıdır.

Dört İncil’in en kısası ve en eskisi olan bu metnin Kudüs’ün yıkıldığı İS 70 dolaylarında yazıldığı sanılmaktadır. Matta ve Luka’nın kendi İnciller’inde Markos İncil’nden yararlandığı konusunda uzmanların çoğu görüş birliği içindedir. Süssüz, yalın ve dolaysız bir dili vardır. En eski İncil olduğu için Hz. İsa’nın peygamberlik yaşamına ilişkin temel bilgi kaynağıdır.

Markos İncili’nin Yahudi gelenekleriyle ilgili açıklamaları ve Aramcadan çevirerek aktardığı deyimler, Markos’un özellikle Yahudi kökenli olmayan yeni Hıristiyanlara seslendiğini düşündürmektedir. Giriş bölümünden (1:1-13) sonra Hz. İsa’nın Galile’ de dolaşması (1:14-8:26), Kudüs yolculuğu (11-13), Son Akşam Yemeği’nden sonra çektikleri (Pasyon) (14-15) ve dirilişi (16) anlatılır. Bazı yazmalarda son bölümle (16:9-20) en eski iki bölüm yer almaz; onun yerine daha kısa bir bölüm vardır. Birçok uzman bu son bölümü Markos’un
yazmadığı, en azından kitabın geri kalan bölümüyle aynı zamanda yazmadığı, İsa’nın dirilişini anlatmak üzere bu bölümün kitaba sonradan eklendiği görüşündedir.

Markos İncili, İsa’nın kötü güçleri yenmeye ve Roma’nın iktidarına meydan okumaya yönelik eylemlerini ve kararlılığını yurgular. Öte yandan daha 8. bölümde Hz. İsa’nın ele verildikten sonra çektiklerini önceden haber verir ve son üç bölümünü İsa’nın yaşamının son haftasına ayırır (11-16). Markos İncili’nin en çarpıcı özelliklerinden biri, İsa’nın Mesih olarak kimliğini açığa vurmaktaki gönülsüzlüğünü işlemesidir. Bu metinde İsa kendisini yalnızca İnsan Oğlu olarak tanıtır ve Petrus’un onu Mesih ilan etmesini üstü kapalı kabul etse de, müritlerini bu konuda kimseye bir şey söylememeleri için uyarır.