Özgün ve etkileyici bir dil kullanan Özdemir Asaf şiirdeki “ikinci kişi” sorunsalını ele aldı. İkinci kişiyle olan bağlarını çeşitli yönlerden işledi ve kendi davranışlarını, soyutlama yoluyla bir düşünce düzeyine yükselterek çözümlemeye çalıştı.
Özellikle son döneminde, dize sayısını azaltarak duygu ve zekâ pırıltılarının kaynaştığı kısa şiirler yazdı. Şiirlerinin bir bölümünde toplumla, yaşadığı çağla ve kendisiyle hesaplaşmasının buruk öfkesi gözlemlenir. Bu yaklaşımla yeni taşlama biçimleri üreterek alay ve taşlama şiirine egemen olan öğeleri ustaca kullandı. Yarattığı özgün şiir dünyasında insan ve toplum ilişkilerine yönelik temaları başarıyla dile getirdi. İnsan ilişkilerinin toplumsal ve bireysel düzlemlerdeki çelişkilerini sen ben ikileminde verdi. Sık sık kullandığı sevgi, ayrılık, ölüm temalarının yerini sonradan kaçışın ve umutsuzluğun tedirginliği aldı.
