Artık ne zaman selâ duysam tüylerim diken diken oluyor kalbim bir süreliğine sıkışır gibi oluyor... O geceki selalar asla kulağımdan gitmiyor, unutulmuyor...

Bomba ışıkları, sesleri, F16 ların alçaktan ucup ses duvarını mahsus aşıp korku salmaları ve sesten sürekli calan araba sirenleri, tankların yanımızdan gecerken ki debdebesi sarsması...

İnsanlar sokaklarda, herkes bağırıyor "Asker kışlaya", " Allahu Ekber", "Vatan sana canım feda"...

Canımızı en çok yakan kardeşimiz sandığımız , silahını eline verdiğim, ölünce veya yaralanınca üzülüp ağladıgım askerimin bana silahı doğrultmuş olması. Düşman olsa karşındaki canpervane saldırırsın ama herkes askerini sevdiğinden onlara yalvarıyordu "Yapmayın biz kardeşiz hepimiz askeriz yapmayın!"...

Ve duyulan sela sesleri.Selalar, selalar ve selalar...

Tankların gözü dönmüşcesine ellerinde bayrak yüreklerinde imanlarıyla ezdiği soydaşlarım , dindaşlarım ve vurulan arkadaşımın elime bulaşan kanı.

Her yer kan gölü... Kan tutan ben bir adrenalin patlaması ile etrafımdakilerle yaralılara yardım etme derdine düştüm mermiler tepemizden başımızı teğet geçerken...

Bunlar film sahnesi değildi, gerçeğin cehennemini yaşattılar...

Allah bu necip, aziz millete böyle bir hıyaneti bir daha yaşatmasın. Ve bize bu geceyi layık gören kim varsa uygulayan,fikir babalığı yapan yada sempati duyan, bende derim ki ; Aleyhi lâne!!!

Ankara Semaları ,15 Temmuz...Selalar ve F16' lar...