denizaltı kablosu

mesaj iletiminde kullanılmak amacıyla, koruyucu bir kılıf içine yerleştirilerek deniz tabanına döşenen iletkenler demeti.

Henüz telefon geliştirilmeden önce de, telgraf sinyallerinin iletilmesi amacıyla deniz tabanına kablolar yerleştirilmekteydi; ilk denizaltı telgraf kablosu, 1850’de İngiltere ile Fransa arasında döşenmişti. 1858’de, İrlanda ile Newfoundland arasına döşenen kablo hattıyla ilk kez Atlas Okyanusunun iki yakası birleştirildi; ama bir süre sonra kablonun yalıtkan kılıfı aşınınca hat işlemez duruma geldi. İlk dayanıklı okyanusaşırı kablo 1866’da döşendi ve aynı yıl benzer ikinci bir hattın yapımı tamamlandı.

Bu iki girişime ABD’li sermayedar Cyrus W. Field ile İngiliz bilim adamı Lord Kelvin öncülük etmişlerdi. Uzun erimli telefon denizaltı kablolarının döşenmesi ise, 1950’lerde dayanıklı tekrarlayıcıların geliştirilmesiyle olanaklı duruma geldi. 3.660 m’ye kadar olan derinliklerde dayanıklılığını yitirmeyen, bakım gerektirmeden en az 20 yıl sürekli ve arızasız çalışabilen vakum lambalı tekrarlayıcılarm geliştirilmesiyle de 1956’da iskoçya ile Newfoundland arasında ilk okyanusaşırı telefon kablosu döşendi. Bu sistemde 36 telefon devresi bulunuyordu.

Sonraları, Washington’daki Port Angeles ile Alaska’daki Ketchikan arasında ve California ile Hawaii arasına da benzer kablolar çekildi. 1964’te Hawaii ile Japonya arasında döşenen 9.816 km uzunluğundaki kabloda 128 ses devresi bulunmaktadır. 1965’te Fransa ile ABD’yi bağlayan kabloda da aynı sayıda devre vardır. Daha yeni kablolarda, transistorlu tekrarlayıcılar kullanılmakta, daha çok sayıda devreler ve hatta televizyon programları için bağlantılar bulunmaktadır.