Eski Türkler bayraklarında siyah, sarı, kırmızı ve bayaz renkler kullanırlardı. Ün kazanmış kahramanlar mızrak ucuna yaban öküzü ya da at kılından yapılmış, yak denen bir simge takarlardı.

Türklerde hükümdarların yanı sıra valilerin, beylerin, kaptanların ve komutanların da bayrakları vardı. İslâmî benimsemelerinden sonra Türkler eski geleneklerini korumakla birlikte Abbasilerin ve Bizans’ın etkisinde kaldılar. Yaklaşık 1250’de hilal işaretini benimseyerek, Asurlarm İÖ 9. yüzyılda kullandıkları ve büyük bir olasılıkla daha da eskiye dayanan bu kutsal simgeye döndüler. O tarihten sonra hilal, kimi zaman yanında bir ya da daha çok yıldızla birlikte İslamın resmî simgesi durumuna geldi.

Osmanlı Devleti’nin kurucusu Osman Gazi’ye Anadolu Selçuklu sultanının gönderdiği bayrak beyazdı (Ak Alem) ve bu I. Süleyman’a (Kanuni) değin padişah bayrağı olarak kaldı. Donanma bayrağı genelde kırmızıydı ve üstünde iki ya da üç hilal vardı. Orduda ise beyaz bayrak kullanılırdı. 1529’a değin dört adet olan saltanat sancağını, bu tarihte I. Süleyman yediye çıkardı. Ordudaki beyaz, sarı, alaca ve kırmızı bayraklara yeşil ve siyah da eklendi.

Ayrıca eyalet ve sancakların da kendilerine özgü bayrakları vardı. III. Selim ve II. Mahmud dönemlerinde bayraklara belirli ölçüler getirildi. Kırmızı zemin üstüne hilal ve sekiz köşeli bir yıldızlı bayrak 19. yüzyılda OsmanlI Devleti’nin resmî bayrağı oldu. Abdülmecid döneminde (1839-61) sekiz köşeli yıldız beş köşeliye dönüştürüldü.

Saltanat (1 Kasım 1922) ve halifelikle (3 Mart 1924) birlikte saltanat ve hilafet bayraktan da kaldırılınca yalnızca resmî bayrak kaldı. 29 Mayıs 1936 tarihli ve 2994 sayılı Türk Bayrağı Kanunu ve 5 Haziran 1937 tarihli ve 2/7175 sayılı Türk Bayrağı Nizamnamesi ile Türk bayrağının biçim ve boyutlan, kullanım kurallan belirlendi. 22 Eylül 1983’te de 2893 sayılı yasayla kullanım kurallarına ilişkin hükümler yeniden düzenlendi.