kültür incisi

bir deniz yumuşakçasının kabuğu içine yabancı bir maddenin yerleştirilmesi sonucunda doğal olarak üreyen inci. Bu yumuşakçalar gerçek midye ve istiridye olmadıkları halde, genel olarak inci elde edilen bütün çiftçenetliler istiridye adıyla bilinir. Tatlı su istiridyelerinde bu tür incilerin kültürünün yapılabileceğinin 13. yüzyılda Çin’de keşfedildiği söylenir.

Çinliler yüzyıllardan beri, istiridyenin kabuğunu açıp içine küçük çamur topakları, ince tahta kıymıkları, kemik ya da maden parçacıkları koyduktan sonra yeniden yatağına yerleştiriyorlardı. Bundan sonra incinin oluşması için yaklaşık üç yıl beklemek gerekiyordu. Çin’de üretilen kültür incileri genellikle istiridyeyle kabuğu arasında oluşan, yanın küre biçiminde kabarcık incileriydi. Birleşik bir inci elde etmek için bu tür incilere sedeften bir yanm kürenin eklenmesi gerekiyordu.

Kültür incisinin bütün olarak üretilmesini Japonlar yetkinleştirdi. Bu konuda bir sanayi oluşmasına yol açan araştırmalan 1890’larda Mikimoto Kokiçi başlattı. Kokiçi uzun deneylerden sonra inci üretmek için en başanlı yolun istiridyenin dokusuna çok ufak bir sedef tanesi eklemek olduğunu buldu. Böylece bütünüyle sedeften oluşan bir inci oluşturulabiliyordu.

Kültür incisinin görünümü doğal inciye çok benzer. Ama çevresindeki sedef katmanı çok ince ise, insan vücuduyla uzun süre temas halinde kalması durumunda, salgılanan asitlerin etkisiyle, oluşmasına yol açan sedef tanesi açığa çıkar. Japonya’da kültür incisi üretilen yaklaşık 2.140 deniz çiftliği vardır. 1960’larda, daha çok Japonların işbirliğiyle Avustralya’nın kuzey kıyılan açıklannda da birkaç çiftlik oluşturulmuş, bunlar 1970’lerin ortalarında inciden başka inci kabuğu da üreten bir sanayiye dönüşmüştür.