Johann Wilhelm Ritter

(d. 16 Aralık 1776, Samitz bei Haynau, Silezya - ö. 23 Ocak 1810, Münih, Almanya),
Güneş tayfının morötesi bölgesini keşfederek elektro-magnetik tayfın görünür ışık dışında kalan kesimlerinin ortaya çıkartılmasına öncülük eden Alman fizikçi.

1791-95 arasında Silezya’daki Liegnitz’de eczacılık yapan Ritter, Jena Üniversitesi’nde tıp öğrenimi gördü, daha sonra aynı okulda ders verdi. 1800’de İngiliz kimyacı William Nicholson’un elektroliz yoluyla suyu hidrojen ve oksijene ayırmasından birkaç ay sonra Ritter aynı deneyi tekrarladı, ama bu kez elektrotları farklı bir biçimde düzenleyerek gazları ayrı ayrı toplamayı başardı. Kısa bir süre sonra da elektrikli kaplama yöntemini geliştirdi.

Ritter 1801’de, ışık altında ayrışan bir bileşik olan gümüş klorürün, tayfın mor ucunun ötesinde, görünmeyen ve bu nedenle o dönemde varlığı bilinmeyen ışınlar altında daha hızlı ayrıştığını buldu.

Ritter çalışmalarını özellikle elektrik ve elektrokimya üzerinde yoğunlaştırdı. 1801’de termoelektrik akımlarını gözlemledi ve daha sonraları Thomas Johann Seebeck’in bulduğu termoelektrik etkiyi öngördü. 1802’de kuru volta pilini, ertesi yıl da bir akümülatör geliştirdi.