Bazen insan;
Dokunmak istiyor duvardaki resimlere
Duymak istiyor sesini
Bir tütün gibi sindirmek istiyor kokunu
Bazen insan;
Gözlerine bakmak istiyor sevdiğinin
Bir çift kelime etmek istiyor
Aşktan ve sevgiden ve senden
Ve kendinden
Ve gözlerinden
Gözlerini anlatmak istiyor insan bazen
Senin gözlerini sana anlatmak
Saçlarından bahsetmek istiyor
Kızıl ve bir sabahyıldızı gibi parlak saçlarından
Yumuşak ellerinden bahsetmek istiyor
Pembe yanaklarından
Bir çocuk gibi pembe yanaklarından…
Bazen insan;
Bağırmak istiyor birine
Bağırdığında kırılmayacak birine
Ardından çocuk gibi sıkıcasına sarılabilecek birine
İki damla yaş düşürebileceği omuzları olan birine…
Bazen insan;
Şaklabanlık yapmadan güldürmek istiyor birini
Paylaşmak istiyor gözlerinde ki tebessümü
Ve tedirginliği ve korkuyu ve hüznü
Ve mutluğun ve benzer olan her şeyi
Bazen insan mutlu etmek birini…
Bundan geldim ben Eminönü’ne
Bundan geçtim galata köprüsünü
Ve balıkçılarını ve kız kulesini
Ve istiklal caddesini
Bundan geldim ben Çiçek Pasajına
Yolları, şehirleri, köyleri, kıtaları bundan geçtim
Şehirlerarası terminalleri, otobüsleri, tirenleri ve gemileri
Ve insanları bundan aştım…
Kokuna bulmaya geldim Beyoğlu’na
Çünkü gözlerini görebiliyorum resimlerinden
Dolu dolu bakan gözlerini
Bir yıldız gibi anlamlı gözlerini
Sesini duyabiliyorum
Granbel vasıtasıyla
Sesini duymak kolay
Gözlerini görmek kolay
Ama kokun, kokun yok onlarda
Kokunu aramaya geldim İstanbul’a
Bir sabahyıldızı gibi parlıyordu gözlerin
Saçların kızıl bir bayrak gibi
Yanakların birer kızıl gül gibi
Bir ihtilal oldu içimde
Özgürlüğünü yeni kazanmış bir ülke gibi içim
Heyecanlı, tedirgin ve çocuk gibi
Ve telaşlı
Ve kızgın zamana
Çünkü her zaman ağır bir buharlı tiren olan zaman
Hızlandırırmış bir ekspres gibi hızlı…
Aksaray’da uyandım bu rüyadan
Bu rüyada bir kanatsız melek vardı yanımda
Ne kadar sana benziyordu
Ne kadar benziyordu
Sen diyecektim nerdeyse
Nerdeyse sen diye sarılacaktım
Omuzlarıma indirip gözlerimi ağlayacaktım…
Bazen insan;
Rüyada olsa gerçek olduğunu düşünmek istiyor...
