11.11.2005 Cuma 09:07 Merhaba Bebeğim,
Benim, annen...
Bugün itibariyle tamı tamına 10 haftalıksın. Emin ol, varlığından haberdar olduğum gün yazmayı isterdim ama biraz daha senden emin olayım dedim. Çünkü bundan bir sene önce de aynı şay başıma geldi, belki bir kardeşin olacaktı ama olmadı, düşük yaptım. Ve şimdi sen varsın, bir acayipim, başkayım, artık anneyim sanki. Seni 8 haftalıkken içimde gördüm, seni izledim, kalp atışlarını gördüm, duydum, yaşadığına çok sevindim. Artık biz, anne ve çocuktuk, bizdik, evlat ve annesiydik.
Boyun 13,4 mm... Sana zarar gelmesin diye çabalıyoruz, baban, deden ve ben. Maddi ve manevi destekle dimdik, sana sağlıklı bir şekilde kavuşmak için, daha çok çok uzun yıllar sana annelik yapabilmek için, sağlıklı doğup büyümen için koşturuyoruz. Ne olur çabalarımızı boşa çıkarma, benim damarlarımda akan kanımla besleniyorsun, kalp atışlarımı duyuyorsun. Lütfen orada sana olan sevgiyi, merakla bekleyişi gör. Sağlığım çok da mükemmel değil. Diyabet ortaya çıktı. Diyet yapıyorum ve seni taşımanın keyfini bile çıkaramıyorum. Koşturmaktan varlığını bile unutuyorum. Her an korkuyla yaşıyorum. Çoğu zaman kabuslar görüyorum. Canımın istediğini yiyemiyorum, aşeremiyorum bile. Her an dikkatli olmak zorundayım.Sayısız test yapılıyor, ölçülüyor biçiliyorum. Ne olur sen de rahmimde olduğun yere sıkı sıkı tutun, bir yere gitme. 7 ay daha sabret kavuşalım birbirimize. Babanı çok seviyorum, o da beni ve tabii ki de seni, şimdiden... Üzme bizi. Uzak bir hastaneye gidiyoruz. Ekim ayı başında yaklaşık 1 hafta hastanede yattım, şeker kontrolü vardı, insülin kullanıyorum. İştahım bir açık ki sorma, içli köfte sayıklıyorum ama bulamadım. Sırtım ve belim de çok ağrıyor. Bu ayın yani Kasım'ın 25'inde tekrar ultrasona gireceğim ve seni tekrar sağlıklı bir şekilde görmek için dua ediyorum. Ama daha onun öncesinde çok kere hastaneye gidicem. Herşey senin için bebeğim, üzme bizi...
"Bu yazı, ilgili tarihte bizzat ,tarafımdan alınan cicili bicili bir günlüğe yazdıklarımdır. Bu yazıyı yazdıktan bir kaç gün sonra bebeğimin karnımda öldüğünü öğrendim. İşte bu, bir bebeğin yarım kalan günlüğüdür, bir annenin de yarım kalan özlemi,geriye kalan ise yürek sancısıdır. Paylaşmak istedim. Sevgilerimle...
Kreacher..."
