Yoruldum artık yalnızlığıma.
Söz dinlemez karanlığıma,
Kırgın değilim...
Aydınlığı düşleyemem,
Bir başıma,
Güneş doğmadı ki odama...
Sebebini bilmediğim bu ayrılık
Yüklendi omuzlarıma
Kuru bir yumruk gibi
Takıldı düşler boğazıma
İri bir kaç damla
Yuvarlandı yanaklarımda
Dağıldı bütün saatler
Eskidi sararmış resimler
Kimsesiz avuçlarımda...
Sonunda beklemekten yoruldu
Kavuşmaya sabırsız zaman
Bir kuş gibi yarınlara uçtu
Kimsesiz hayatımdan.
ismet bülent tan
