Çağıran Benim Seni
gel ve yalnızlığınla durul
kapıp koyverme koyu ellerini tapınağımdan
sessizce ölme
öleceksen uslu bir çocuk gibi
kurtar beni soytarılıktan
suskunluğum güzel gelir insanlara
belki acıbadem kırsam sokaklarda
daha inandırıcı olurdum birden büyümediğime
çuvaldızlar batırabilirim baldırlara
bakılmasın körpe gözlerime
ihanetin gel-gitleri oturur gözbebeklerimde
eşgalin belirlenir tutuklanırsın
hapsolduğun halde canevlerime
uykunu böl ve gel
gel ve yalnızlığınla durul
esrarını yitirmiş tapınağımda
mutluluğu unut önce mutlu olacaksan
kalbini koy kalbime
kır vurduğun kapıları sevgilim
onarilabilir yaralarımı okşa ve gir
ıssız tapınağa.
1984
İlhami Atmaca
