GÜL UYKUSU
Gül, ey saf çelişki, nice gözkapağının altında
hiç kimsenin uykusu olmamanın
sevinci.”
Rainer Maria Rilke
Başlangıcı yoktur gülün.
Sonsuzdur çünkü.
Ve “ gülü gül ile tartarlar"
Anadolu denen bu kentte.
Gül derdine düşmüş nice diken gördüm, bülbülün kanıyla sulandı ve ne çok ağladı gül için.
Ve bir gül tanıdım ki dost bahçesinde bir Küçük Prens yalnız O’nun için yaşadı.
Gül rengi suya benzer
Zamansızdır ve akacaktır al tadında
Ölümüne ten yakan bu ölümsüz bakış
"Aşina sevmenin” Aslıhan’ıdır.
Şeyh Galip’ten Fuzuli'nin göğsüne saplanan gül yaresi " yarin yanağından gayri" paylaşılan en güzel gazellerde dillenir.
Gül derilmeden sevilir
Ve gül yaprağından akar
O semazenin acısı
Yaradan’ın kalbine
“sapı gül dalında bıçak” ki dost elinden gayrisine yakışmaz desem yar
O saf duruşumdadır. aşkın özü
Gül’dür.
Gül uykusu vardır
Aşk'ın sessizliğinde.
