Biri GİTTİ…
Kar mevsimiydi kavaklarda
kedinin gözünde çizgiydi saat
biri gitti yüreğnii atarak
O ki; en çok şimdi’lerin katili
bir taş daha dikip umut kabristanına
dedi ki;
-Bu mehtap bir daha asla
sevişmez seninle bu okyanusta!
(Sen ey göz kamaştıran sevap
uzak dur!
Cehennem yolcusudur ruhum
yıkanır âteş pınarlarında !)
Kavaklarda kar mevsimi
gittiğini sanarak gitti diğeri
ayak izi orda bitti sevdanın
ıssız ve zifiri bir yorgun kadın
sudan perdeler astı penceresine
sımsıkı ayyaş kapılarını
alayla araladı güneş her sabah
kalbi yanmış buzul parçası
hamam böceğiydi sevda
sırtüstü terkedilmiş kalabalık ortası
(Sen ey güzel düşünceler celladı!
Önünde kıvranan gölgeye basma!
Avucuna toplar bütün yıldızları
düşürür gökyüzünü bir gün başına!)
Biri gitti
kavaklarda kar mevsimi
töreleri bastı kanayan yarasına
dipçikle yürütüp küskün yelkovanı
boğdu düşlerini kan ırmağında…
N’eyler kör kalpler aşk ışıklarını?
Toplanan yıldızların çığlığını n’eyler?
Ucu yırtık heybedir “yaşamak” zannedilen
Yarınların sırtında anılar döker gider…
Eşik Dergisi/Aralık-2006
