SEVİNCE İNSAN
Toprak gibidir sevince insan,
Bağrında, sırtında, yüreğinde
Taşır sevdiklerini.
Yükünden SIKILMAZ,
Taşımaktan bıkmaz.
Toprak misali;
Gün güne güzelleşir,
Renk cünbüşüne döner alemi,
Doyamaz sevdiklerine...
Toprağa benzer insan,
Kuruyuverir sulanmayınca,
Sonbaharın sarılığına
Bürünüverir için için...
Umutlarla kışı geçirip,
Baharı bekler sabırla...
Sevince insan;
Sevilip, okşanıp
Okşayıp sevmek ister.
Boy salıp, renklere, meyvelere
Bürünmek ister,
TOPRAK gibi...
Toprak kokar sevince,
Sevilince İNSAN.
Soğuk pınarları,
Engin denizleri,
Yemyeşil ormanları,
Binbir çesit çiçekleri,
KISACA;
Doğayı yaşatır varlığı.
Susuzluğa boyun eğip,
Yeşillere bürünemeyince,
Sert kayalara meydan okur
DUYGULARIYLA,
Kaybolan TOPRAK gibi...
Çaresizliğin duvarlarına
Çarpa Çarpa,
Yok olur sonunda İNSAN,
Tıpkı TOPRAK gibi...
Sev seni seveni,
Dememişler boşuna inan ki!
Şükran Günay
