İntiharına Dönüşen Kadının Önlenemez Yalnızlığı
İntiharına Dönüşen Kadının Önlenemez Yalnızlığı
Yahut
Yalnızlığına dönüşen Kadının Önlenemez İntiharı
Sabah uyandığında, şarabın ağırlığı ağrısı, kafatasındaki boşlukta oradan oraya koşuşturan kelimelerin boğucu yankısına bulandı. Beyni vıcık vıcık yapışkan kelimelerce kemirilmişti. Geriye kalan boş bir kafatası, son kalan varlığının son vuruşu. Aklı da yoktu artık kelimeleri dizgeye getirip sistematik cümlelerle aklını dize getirecek.
Durdurulamaz kelimeler, içi boşalan kafasının dış çeperini kemirmeye başladı. Boynunu, omuzlarını ve tüm vücudunu. Her şey bittiğinde, çıplak zeminde tek bir cümle belirdi. Sonunda noktası olan,
P………. Ya…dan Ç…… N..ha.. Düş…….
Soğuk duş etkisine duyduğu ihtiyaçla, soğuk suyun altına girdi. Dışına çıktığı yaşama yeniden giriş biletiydi. Su hayattı, yaşamın kaynağı,
Pencerenin önündeki sardunya saksısından avuçladığı toprağı götürdü ağzına, toprağından doydu.
Zerre milin içine sığdırdığı yaşamını, (içindeki) çarkın dişlilerine bırakıp uzandığı yerden toprak hırkasını üzerine çekti.
………………
Masumiyete uyandığında Ayla belirdi başında üzerinde ayla, Yedekçi Çıkmazı’ndan dünyaya çıkar kapının eşiğiyle, gözün algı eşiği üst üste binmişti. Adımını atarken alıştığından yükselen eşik, tökezlemesine neden oldu. Başı yere doğru ivme kazandığında bırakılmış tren biletine takıldı gözü, uzanıp aldı. Tek bir cümle belirdi;
B.. Dü……… K..lk…. İ... T…..ne
……………….
