Seviyorum işte!
Öyle uzaktın ki bana, yanımda olduğun anlarda bile uzaktın…
Samimi, içten değildi belki de yaptıkların.
Sen beni hiç sevmedin ki, hiç içinden gelmedi ki sımsıkı sarılmak bana.
Yine de hep sevdim, hep sevildin….
Şimdi sonsuza uzanan yalnızlığımla baş başa bıraktın beni.
Bomboş, anlamsız ve çaresiz…
Nedendi hep seni gizemli kılan, ulaşmama engeller koyan neydi neydi senden istediğim ;
bir yudum sevgi değil miydi beklediğim.
Ben hep sevmeyi kolay ayrılığı zor kabullendim.
Korkularımdandı kabullenemeyişim.
Seni, sesini, tenini, yüzünü şimdi hatırlıyorum ama ya sonra, ya sonra
zaman yapacak gene oyununu ve seni hatırlamak istedikçe anımsayamayacağım.
Sesini, gözlerinin rengini bile unutturacak zaman biliyorum..
bunu istemiyorum, bakışlarını unutmak istemiyorum..
zamana inat hatırlamalıyım seni…
Hem de, en güzel hallerinle…
Artık yoksun… kabul etmek, kabullenmek….
Artık hayatımda olmadığını düşünmek çok zor ve anlamsız geliyor bana..
umutla bir gün diyorum, evet bir gün ,bir gün bebeğim bu gözleri, bu yüreği hasretle anmanı ,
özlemeni bekleyeceğim..
beklemeliyim ki bu aşk hep ölümsüz kalsın….
Yoksun yanımda ama öyle dolmuşsun ki gönül evime,
öyle delicesine sevmişim, öyle yanmışım ki sana,
yokluğunda bile, umutla, benim olduğunu,
benim yanımda var olduğunu hissediyorum.
Yokluğunun daha ilk sabahı ve daha nice sabahlara sensiz gireceğim,
daha nice yıllar belki de hep son gidişini hatırlayacağım.
Çok zor bir tanem yıllara sığmadı bizim aşkımız ama asırlar olur ben seni unutamam.
Affedemem kendimi…
Suçlu sen değil bendim, bendim çünkü seni ölürcesine seven bendim..
şimdi nerdesin bilmiyorum ama seni sevdiğimi bir yerler yüreğinde hissetmeni diliyorum.
Benim kadar olmasa da sevmeni diliyorum.
Elim telefonlara gidip gidip geliyor ama hakkım yok ki sesini duymaya..
dön bebeğim dön diyecek gücüm bile yok..
seni çok özledim…
