FİRARİ KELİMELER V
seni de vururlar bir gün ey acı
uçuşup durduğun kanatlarından
sazın sözün türkülerin tükenir
ellerin koynunda kalakalırsın..
Ferman Karaçam
Yakamdan düştüğünden beri olmadığın geçmiş, zaman bir seni arar oldu avuçlarında. Kentin ortasına gömüldü tüm hayaletler adınla başlayan duaların ardından.Zamansız bir sen kaldı geride.Varlıkla yokluk yer etmezken seni tutan boyutta, şaşkın bakan gözlerimden bir hayal süzüldü çaresiz.Kendi yersizliğimden boynu büküldü odaların. Aitliğim kapı zillerinde kalmış bir addan ibaret.
Herşey sende çakılı kalmışken dizleri titrer adımlarımın…Yürümeyi yeni öğrenen bir çocuk gibi düşerim; geçmeye çalışırken dünden. Oysa gölgem terk ettiğinden beri beni, günüme düşen bir karartıdır hayalin. Her adımda yolumu kesen…
Kimliğimden azatken aşk denen kimliksizlik,kalabalığıma düşen bir kimsesizlikti gözlerin. Nerden, nasıl çıktığı belirsiz bir tufandın, altında kaldığım enkazın üstüne esen. Deliliğimdi dipsiz bir kuyuya çeken beni ve sen sebeptin, bir kere daha karanlığa körlüğüme. Oysa büyümüş bir bedene gizli küçük bir çocuktu yüreğim ve hala karanlıktan korkardı bir yanım. Gece kadar karanlıkken sen ve adın bile bir muammayken dilimde, ne zaman dokundu ellerin saçlarıma, ne zaman düştün içime; belirsiz…
Şimdi neresinden tutup çekiştirmeli kelimeleri, kokun sinmiş ellerimden düşerken kaleme harfler?
Sitemimin efkarından düşüyor gözyaşım.Uluorta kalmış acıların peşi sıra diziliyor yalnızlık. Sen kenti taşırken gözbebeklerinde ben yeşile hasret tenhalığımda adımlıyorum yüzünü.Hayalin, sahra da serap, yangına dönmüş susuzluğuma ve ben öylece kalıyorum içimin çöl fırtınalarında.
Seslensem, kanatan bir suskunluğa çarpıyor sesim. Kaçırdığın gözlerinden düşüyor çözümsüz anlamlar. Kayboluyorum içinin dehlizlerinde.Yine de bir el uzatmıyor ellerin. Sensiz, bensiz,kalıyorum öylece; yakama yapışıyor hiçliğim… Oysa sen değil miydin gözümden akanlara avuçlarını uzatan?
Şimdi perdeleri hep kapalı bir evde ağlamaklı bir hayalet kaldı benden geriye;yürürken üzerine basıp geçtiğin. Sigara küllerine bulandı saçlarım. Geçmiş tek tek tutuşurken tellerinde parmakuçlarında koptu bir yangın.Ne dokunuşun kaldı geride, ne geceye boşalan sesim. Belkide, yangından ilk kurtarılacak bir hatıra değildim.
Ve tek bir soru kaldı cevapsızlığından geriye; bildiklerinden yapılma, bilmediklerimden doğma…
……
