Ölüm Sessizliği

Bu olsa; oynasa yerler yerinden
Kıpkızıl gözlerle gökler inlese
Pencere camını şimşekler tık tık,
Tıklarken duâmı, bir kuş dinlese...

Bu olsa; özlerken “merhabâ” sesi,
Nerdesin, nasılsın aslâ, denmese...
Özlense ve hattâ evlât bûsesi,
Hiç bir giden artık geri dönmese...

Bu olsa; fark etsem kalem ve kâğıt,
Tepemdeki lâmba, su, ekmek ve tuz,
Fark etsem; radyomu ağlatan ağıt
Benden başka her şey bedensiz, ruhsuz...

Bu olsa; işitsem sesleri: Tak... Tak...
Düşünse tabutçu: “Kim olsa, gerek!”
Bilsem; Hak’tan başka özleyenim yok,
Ölüm sessizliği... Bu olsa gerek!

Selçuk Bekar