Kinetik Sanat

Kinetik Heykel

Devingen Heykel olarak da bilinir, temel ögelerinden biri hareket eden ( örneğin motor gücüyle oynayan bir parça ya da değişken bir elektronik imde gibi) heykeldir. 20. yüzyılda hareket ögesini kullanan en önemli heykelciler Naum Gabo, Marcel Duchamp, Laszlo Moholy-Nagy ve Alexander Calder’dır.
Alexander Calder’ın hava akımıyla ya da hareketli kıldığı “mobil”leri, Nicholus Takis’in magnetik güç, elektromagnetik aletler ya da izleyicinin katılımıyla hareketlendirdiği heykelleri bu türün sayısız çeşitlemelerindendir. Jean Tinguely’nin 1960’larda yaptığı kinetik heykeller yeni-dadacı mizah anlayışına örnek gösterilebilir. Tinguely’nin kendi kendini yok eden “New York’a Saygı” adlı çalışması, bir heykelin aynı anda hem nesne, hem de bir olay olması kavramının kusursuz bir biçimde dile getirmiştir.
Kinetik heykelcilerin çoğu, zaten tamamlanmış olan durağan bir nesneye hareket vermekle yetinmeyip hareketin kendisini heykelin tasarımının ayrılmaz bir parçası kılmayı amaçlar. Örneğin Calder’ın “mobil”lerinin estetik etkileri, mekan ve zaman içinde yer alan sürekli değişken ilişki örüntülerine bağlıdır. Bileşen olarak sıvılar ve gazlar kullanıldığında, heykellerin biçimleri ve boyutları sürekli dönüşümler geçirebilir. Duman hareketi, renkli su, cıva, yağ, vb. ögelerin yayılması ve akması, kabarcık kitlelerinin hareketi, kinetik heykelin araçları olarak kullanılmıştır. Nicholas Schöffer’in karmaşık elektronik yöntemli “mekan-dinamik” (spatio-dynamic) ya da ışık-dinamik (lumino-dynamic) kurgularının önemli bir özelliği ise değişken ışık düzenlerinin mekana yansıtılmasıdır.

AnaBritannica

MsXLabs Üye Girişi