Biliyorum…
Yüzlerce kez böyle başladım anlatmaya…
“Geceydi…
Ve yağmur yağıyordu…”
Çünkü ben hep aşıktım…
Bilesin diye…
Bıkıp usanmadan…
Anlatıyorum işte…
Çünkü sen, seni koruyan çatının altında ve benden habersiz…
Belki geceden ve yağmurdan bile…
Herşeyden habersiz…
Kimbilir ne yapıyorsun?
Ve ne yapıyordun?
Geceydi ve yağmur yağıyordu…
Ve nefes alıyordum…
O damlaların yüreğime her değdiğinde çıkardığı ses…
Ateşin suyla buluşması…
Serinlik…
Ve nefes alıyordum…
Geceydi ve yağmur yağıyordu…
Ben böylesini seviyorum aşkın…
Evler geçiyorum… Hatta sokaklar…
Herkes birşeyleri yaşarken ve birşeylere aitken…
Aşkı yaşıyorum…
İhtimal midir kavuşmak?
Sen bilesin diye anlatıyorum; ama benden habersizsin…
Kendinden bile…
Kaldırımlar…
Sokak lâmbaları…
Günü gelip konuştuklarında…
Şahit olacaklar…
“Bu adam, aşka aitti” diyecekler…
“Bıkıp usanmadan aradı” diyecekler…
“Yandı” diyecekler…
Sen ve herkes uyurken…
Ben gece ve yağmurla; sokaklarda…
Kaldırımlar bilir beni…
Sokak lâmbaları bilir…
Ve sabah ezanları…
Gece gitmeye hazırlanırken…
Sessiz şadırvanlarda serçelerle buluşurum…
Yağmur diner… Yapraklar titreşir tatlı bir rüzgârla, koyu yeşil…
Çeşmelerden akan suda yıldızlar parıldar; kurşunî…
Aşk bulur beni…
Ben böylesini seviyorum aşkın…
Senden habersiz…
