Geceler ve biz...
Savaşıyorduk.
Gecelere yenik düşmemek için yaralarımızı sarıp güç toplayabilmek, birbirimizin yüreğinde daha derin yaralar açmak için uğraşıyoruz.
Fark etmiyorduk, gece olunca sık ağaçların bulunduğu ormana saklanıyorduk, aynı ağaca sırtımızı verdiğimizi bilmiyorduk. Aynı yıldızın ışığı altında birbirimizi düşündüğümüzü inkâr ediyorduk.
Biz biliyorduk gecelerin ne denli ağır olduğunu. Kaçamıyordum senden, seni gündüz güneşin ateşine attığım gibi gecenin karanlığına ve yalnızlığına atamıyordum.
Ay ışıldıyordu ağacın tepesinde gölgelerimizin dans edişini fark edemiyorduk, ardımıza bakmadan kaçıyorduk.
Korkuyorduk.
Birbirimize dokunmaktan sevgimizi itiraf etmekten korkuyorduk. Bu korkudandı birbirimizin yüreğinde derin yaralar açmamız.
Senden aldığım her parçayı yaralarımın üzerine kapatıyordum. Benden eksilenleri seninle dolduruyordum.
Seni unutmamak için yoksun diyememek, seni hissetmek için…
Benden aldığın parçaları saklıyorsun biliyorum. Bendeki senleri almak, sendeki benleri vermek ve yoluna devam etmeyi diliyorsun.
Giderken ardından ‘’gitme’’ dememi istiyorsun.
‘’Gitmeliyim’’ derken bile ısrar etmemi istiyorsun.
Beklediğime deydi demek için seni ne kadar sevdiğimi görmek için istiyorsun bunu.
Geceler ve biz barışmalıyız artık.
Savaşı bırakmalı, birbirimizi sevdiğimizi itiraf etmeliyiz. Yaralamadan, azalmadan çoğalmayı aşk, ı öğrenmeliyiz.
Geceler ve biz birbirimizin olmalıyız artık, bitmeli bu hasret, bitmeli bu savaş gidenler gelmeli, sevgi kaldığı yerden başlamalı, tükenmemeli
Geceler ve biz…
