BİR ŞEY VAR BU KENT İLE ARAMDA ÇÖZEMEDİĞİM
Bir şey var bu kent ile aramda çözemediğim
Gecenin buz gibi keskin soğuğu değerken tenime
dikenli çığlıklar bölüyor uykularımı önce
Gözlerime doluyor duvarda cansız ışıkların titreyen gölgeleri
perdeleri aralıyorum sonra, sabaha daha çok var
Kendi yalnızlığında gece gibi sessiz gölgeler üşürken duvarda
mavi gözlerinde bir hüzünlü bakış
ve dudaklarının kenarına asılı yarım tebessümle
bir fotoğrafa takılır gözlerim
Bir şey var bu kent ile aramda çözemediğim
Her gece aynı karanlık ve aynı zindan yalnızlığı
içimde eksik sevdaların cam kırıklıkları
dudak uçlarımda yeşermeden sararan sözcükler
ellerimde yazılmamış şiirlerin mürekkepleri kururken
Son zamanlarda daha çok batar oldu bıçak ucuna benzer ağrıların
olur olmaz zamanlarda saplanması yüreğime
Bir şey var bu kent ile aramda çözemediğim
Köpük köpük dalgalar içinde uyanıyorken yalnızlığım
önce uzak iklim rüzgarlarıyla mevsimsiz sonbahar yağıyor odaya
rüzgarın içine sıkışan yürek dağlayıcı bir ses gidip de dönmeyenlere
sonra yitirdiğim düşlerim geliyor aklıma sevdaya dair
Pamuk ipliğine bağlı yaşam ile ölüm arasında bir yerlerde
bunca bekleyişin ardından sıkı sıkıya tutunmak sevdaya
‘Ölüm, aşkın kapısına uymayan anahtar’
Uzakta oluşunun dayanılmazlığında, ellerimdeki gökkuşağının
renklerini soldurmaktan korkar gibi, perdeleri aralıyorum
sisler içinde kent aydınlanıyor, şimdi sabah
Atila IŞIK
