Yoksunum.
Ne işim var avutacak,
Ne gücüm, boşluğa rağmen tutunacak.
Her seferinde aynı şey,
Bir iç sıkıntısı ardısıra gelen yoksunluk.
Sığındığım çarelerim, artık yok.
Boş, izbe, karanlık bir mahzen hissizliğinde içim.
Geçti umut etmek mevsimi,
Sildiler gözlerimden sevdiklerimi.
Yazamadan kalbime adlarını.
Her aradığımda,
Uçurumun kıyısında beklerken buluyorum,
Giderek azalan ruhumu...
Her sabah öncekinden karanlık doğuyor.
Güne uyanmaya korkar oluyorum.
His kırıntıları arasında,
Okumaya çalışıyorum, son gayretimle
Şifreli anlamlarını kalbimin
Ve seçiyorum, acısını yoksunluğunun,
Tek çarem olan, aradığım o hayalin.
çağrı göcek
