Kadere Bak

Tunç burçlara sancağı çekmeli asker
Hıncını almadan zaman burgusu
Kılınçlar çıkmış kından, cenge meydan gerek,
Vur gürzü kaçmaz bu seferde kutlu ölüm,
Keten tohumlu tarlalara yatır yüzü
Tarihinle dolsun satır satır öksüz semalar,
Nereye yorgun savaşçı, nereye talihsiz adam?
Çelik nidalara yer yokmuş, kadere bak.

Gün sökerken tepeden verilir sâlâlar,
Gözümün önünde kundakta bebekler,
Haydi kalk deyip yollar uzaktan el sallar!
Ve yolları kollayan boynu bükük selviler,
Kurumuş dallar, kırılmış kollar,
Gözlerim tek noktada, bölünür kırk kere satıhlar,
Heybemi sırtlayıp kaçıyorum başımı eğip,
Dönüşüm var ki geri yıldızları bileyip,
Boynumu uzatsam yeridir urganlara
Gövdeler üstünde ser yokmuş, kadere bak.

Derlerdi ki söz var dağları deler,
Yiğit var ki afakı tuş edip beler,
Kıvılcım açarmış nalında atların,
Açtım her dürülü sırrı kavuştum sandım,
Meğer söz uçmuş kağıtlar düşünce mahpusa,
Susa susa ağıtlarda lal olmuş yiğitler,
Kalkanı düşmüş savaşta yaralı adam,
Sancağı dikilmiş tahta saltanatların,
Güneşler de sönermiş; er yokmuş, kadere bak...







Fatih Özkonyalı