Geceyle nöbetleşe imkansızı beklemek
Hiç bitmeyeceğini bilerek ölüme gitmek gibi
Sonu bilinmez
Nasihatlar kar etmez
Çare olmaz ki hiçbir söz
Hayat sanki karşıymış gibi
Acısı hiç bitmez
Gönlünün en ücrasında bir gül misali
Bulunmaza sakladığını düşünerek
Solmayacak mı sanırsın?
Avucuna tutuşturulduğunda kara sevda
Ve tutamayacaksan sımsıkı
Dikene inat
İncitme hiç
Ne ellerini kanat
Ne gülü kopar at
Ücrasına attığın o tohum
Yüreğinde bahçelenir haberin olmaz
Boranlarda kalsa da yüreğin
Bilmezsin
Ama öğrenirsin
Unutmak imkansız
Ve sen ayrılık limanın da beklemek zorundasın
Aşk bu yüzden Aşk
bünyamin demirci
