Seninle her ânım bir şölendi. Seni ilk tanıdığım günden beri… Sen benim şölen soframdın. O yıllar önceki, bir ışık gibi yaşamıma girdiğin günden beri. Atkuyruğu saçın, boğazlı uçuk pembe kazağın, seni tüm yaşamın boyunca hep göreceğim gibi, elinin altında tutkuyla okşadığın bir kitapla. Genç doktor adaylarını ağlarına düşürmek için her türlü kurnazca taktiği deneyen diğer kızların arasında duru bir suyu andıran ferah güzelliğin ve içten tavırlarınla ışık gibi, aydınlık bir sabah gibi girdin yaşamıma. Soluğunun havaya karıştığı her yer benim cennetimdi. Şimdi yaşamım bir cehennem. Önce iğnelerle, ilaçlarla ayakta duruyordum; şimdi içkinin o koyu, yoğun, zihnimi uyuşturan esrikliğine sığınıyorum. Ben eskiden bir seninle içerdim, bir de dost sofralarında. Şimdi yalnız içiyorum, ya da tanımadığım tatsız, varlığıyla yokluğu benim için bir insanlarla… Kendimi öldüresiye içiyorum. Cömert bir ****** gibi alkol; cömert, arsız, sakınmasız; istediğini veriyor sana ama için için de çürütüyor seni. Biliyorsun ki bardaktaki, dudağına götürmekte sabırsızlandığın şu ateşten sıvı aslında bir yalan. Onu hem istiyorsun, hem de asla güvenemeyeceğini, ondan kurtulman gerektiğini biliyorsun. Kanına giriyor, seni zehirliyor ama zehirlerken de acılarını unutturuyor. Hep orada, elini uzattığın anda seni kucaklamaya, avutmaya hazır. Kaçmıyor, terk etmiyor seni. Sen kaçtın, sen terk ettin beni. Hani bir şarkı vardı; “Beni kör kuyularda merdivensiz bıraktın…” Sen beni kör kuyularda merdivensiz bıraktın sevgili. Basamaksız, tutanaksız… Beni kör bir karanlığın içinde bırakıp gittin. Yönüm, günüm, güneşim yok artık. Aysız bir gecedeyim artık, dipsiz, kör bir gecede.
