berduşun karısı
tozuttum yılları
ergen bahçem olmadı hiç
bülbülüydüm sakasıydım serçesiydim annemin
tünemeden dal arası
ah evim
ah ocağım
aşk imiş adı
çocukluğuma bir damla bal
oldum berduşun karısı
tozuttum yılları
katlandım
bir oda
üç yıl
üç bebe
çocuktum
utanırdım
soyundum köşe gizlice
neeerden bileceksin adamım
öyle yaşardım seninle
neden sevdin beni
el insanı gibiydin
allaha ayan gözlerin
şimdi sevmiyorlar beni
yabancımsın
öyle bakıyorsun artık
ya ben
ya ben nasıldım
ayalindim
sen işin zevkinde
hissetmezdin adamım
her lahza
yaşanan her şeye
çıra gibi yanardım
şehir senindi gün boyu
akşama çün gezerdin
pencereden bakar
geçen her ana
ağıtlar yakardım
bil
duy artık
canım yanıyor canım
içim bomboş
bu gün yine yalnızım
aha
şuramı
delip geçiyor zaman
yaşıyorum işte
sessiz sedasız
yarın da
öbür gün de
sonraki gün de
yine bir başıma olacağım
yanılır gelir birileri
ya da giderdik birilerine
sen
sen...
hep utanırdın benden
bakmazdın yüzüme
ünlerken
inlerken sana
başın dönmezdi
dem almazdın benden yana
biliyor musun
sen utandın
ben
hiç utanmadım senden
düşlerde sabah körlüğü
sesler geliyor sokaktan
açmazsın bilirim
kaldırırsın yataktan
üstün başın
yüzün ağzın
yine limelenmişsin
soğan kokuyorsun
tutunuyorsun bedenime
çivi gibi batıyor parmakların
yağlı saçların
dikenleşmiş sakalın
belli
canın istiyor beni
değil mi
anason kokuyor aşkın
doymuyorsun zıkkıma
içersin yine birazdan
hırlar ağzında adım
sen bilmezsin serseri
zehirdir
haramdır
sana
helal saydığın tadım
uyan
uyan da sor aleme
ben kimim
ben neyim
nedir adım...
biliyor artık herkes
sen
bilemezsin ulan
.........................
benim adım...
Mehmet Necip ÖZMEN...
Son düzenleyen NeutralizeR; 11 Ağustos 2007 14:50
