Zordu çok zor sensizdim mutsuzdum ve umutsuzdum hiçbir şey ilaç olamıyordu gönlüme. Delice bir anlatma isteği duyuyordum belki içimdekiler gün ışığına çıkınca gönlümde rahatlar diye ama olmadı hiç olmayacaktı da. Anlattıkça pişmanlıklarım artıyordu suçum daha çok belli ediyordu kendini. Keşkeyle başlayan cümleler kuruyordum kendi kendime. Seni kaybettiğime bir türlü inanmak istemiyordum yinede masumdum(!) ben kandırılmıştım. Nasıl bir çelişkiyle yaşadım günlerce. İkili delilik ikili oyun bir melek bir şeytan... Beni ancak bir mucize kurtarabilirdi bu buhrandan. Ve o mucize yine sen olabilirdin ancak. Böyle düşünüyordum... Ama sen hiç geri gelmedin. Umutsuluğumun çıkışı o kapıyı gördüm ve içeri adım attığımda herşey için çok geçti...